Λάμψη που οδηγεί στο κενό

shop or hang , that is the question (Photo credit: gandhiji40)

Σάββατο βράδυ, η παραλιακή λεωφόρος ξετυλιγόταν απ’ τη μια στο μαύρο στερέωμα του ουρανού από την άλλη στην ασημόχροη αντανάκλαση της ακύμαντης θάλασας. Στο ύψος του Island τα αυτοκίνητα παρκαρισμένα εκατέρωθεν του δρόμου, ο ίδιος συνωστισμός και στη λίμνη Βουλιαγμένης με το εστιατόριο Λάμπρος απέναντι.

Συνωστισμός σε μια ζεστή νύχτα καλοκαιριού που δεν υποσχόταν τίποτε το σίγουρο προς το καλύτερο, καθώς είχαμε περάσει πια στη μετεκλογική περίοδο – πέρα από τη σιγουριά της παραμονής μας στην Ευρωζώνη. Όλα τα υπόλοιπα παρέμεναν στη τροχιά της αμφιβολίας: Θα πάω διακοπές; θα μου περισσέψει κάτι για ν’ αγοράσω κάτι casual έστω, θα μπορέσω να πληρώσω την Ασφαλιστική; θα θα θα…

Ωστόσο για κάποιους άλλους που προ ολίγου θαύμαζαν τα πυροτεχνήματα από το Island, έτρωγαν τους αστακούς και τις τσιπούρες ανοιχτής θαλάσσης στο Λάμπρο, δεν υπήρχαν ερωτήματα η ζωή κυλούσε όπως πάντα γι’ αυτούς ενδεδυμένη όλα τα θέλγητρα της: Δείπνα και γεύματα πολυτελείας, νυχτερινές κομψές διασκεδάσεις, καταστήματα, ψώνια, ταξίδια, άνεση… Για τους υπόλοιπους η σχεδόν απόλυτη βεβαιότητα πως τα χρήματα έπαψαν να είναι αρκετά, μοιραζόταν με την απολύτως απόλυτη βεβαιότητα πως τα χρήματα τελειώνουν!

Σε μια χώρα που ο πληθωρισμός καλπάζει αν και δεν είναι πιστοποιημένος επίσημα καθώς το εισόδημα όλο και μειώνεται – που η ελάχιστη αγορά κοστίζει 15 και παραπάνω έτσι που θα μπεις στο σουπερμάρκετ, η ελπίδα πια αρχίζει να γίνεται όλο και πιο αχνή, το ερώτημα «πως θα τα βγάλω πέρα» όλο και πιο απειλητικό!

Αυτά για τη μια κατηγορία – για την άλλη που περί άλλων τυρβάζει και περί του τραπεζικού λογαριασμού εδώ ή έξω μεριμνά, που συνεχίζει ακάθεκτα τον εφησυχασμό της στις ίδιες παλιές συνήθειες, στα ίδια ψευδεπίγραφα διλήμματα… εποπτεύει υπεροπτικά την πτώση στο κενό ξεχνώντας ωστόσο πως κι αυτή είναι μέρος του όλου που απειλητικά κλυδωνίζεται κινδυνεύοντας να καταρρεύσει…

Που φθάσαμε! Αρχίσαμε και μετράμε ένα ένα τα πολύτιμα μας πλέον ευρώ! Σαν τον τσιγκούνη που σκυμμένος στο τραπέζι του μετρά σωρεύοντας κατά μέγεθος τα κέρματα αποσβολωμένος απ’ τη λάμψη τους και τις ωραίες χαράξεις στην επιφάνεια τους. Οι λογαριασμοί συνεχίζουν να έρχονται, τα ντουλάπια της κουζίνας καθώς αδειάζουν δεν γεμίζουν πια με την ίδια ευκολία, προσδεδεμένοι όλοι σ’ ένα αεροπλάνο για μια πτήση μακρινή που θα μας βγάλει υποτίθεται πίσω στη γη της ευμάρειας και της καλοπέρασης.

Οι σημερινοί κυβερνώντες πρέπει να το καταλάβουν: Τα χρήματα δεν επαρκούν! Πως θα πληρωθούν οι φόροι; πως θα αποδίδεται το ΦΠΑ από επιχειρήσεις που μετρούν τους πελάτες κάθε που μπαίνει Σάββατο και γιορτή. Τι έσοδα προσδοκούν να εισπράξουν κι από ποιούς; Αν δεν σταματήσει η φοροεπιδρομή, τα χαράτσια, οι κάτοικοι αυτής της χώρας δεν θα μπορούν πλέον να πληρώσουν, θα φτάσουν σ’ ένα σημείο που δε θα τους φθάνουν τα χρήματα να αγοράσουν έστω και τα απαραίτητα και τότε θα ξεκινήσει μια κρίση που θα συγκρίνεται μ’ εκείνη της Αργεντινής όπου βγήκαν κτυπώντας τις άδειες κατσαρόλες και τα ταψιά στους δρόμους!

Προσοχή κάτοικοι της Νέας Ρώμης: Ο Αννίβας είναι προ των Πυλών (Hannibal ante Portas). Αν δεν ανακοπεί η πορεία του η πόλις θα αλωθεί και βαρύ πένθος θα απλωθεί στα κεφάλια σας! Οι κυβερνώντες θα βρουν τρόπο να διαφύγουν, ο λαός θα πληρώσει την κατακτητική μανία του επιδρομέα που θα σείει το λάβαρο της φτωχής δραχμής! Και τότε θα αρχίσει η νέα Ανοικοδόμηση πάνω στις στάχτες και τα αποκαίδια του Ευρώ!

Τα μέτρα δεν εφαρμόζονται σωστά

Image by bill barber via Flickr

Τα μέτρα εξυγίανσης δεν εφαρμόζονται σωστά – μετά από 1 ολόκληρο χρόνο δεν μπορεί η μηχανή της χώρας να πάρει μπρος με τον πολυπόθητο γνώμωνα της μείωσης των δαπανών, της αύξηση των εσόδων. Τα μέτρα πλήττουν τους ασθενέστερους. Αυτό που γινόταν πάντα – και τώρα, ακόμη περισσότερο, σε ακόμη περισσότερους συμπεριλαμβανόμενης και της μεσαίας τάξης! Και είναι αυτοί οι τελευταίοι που κινούν ως επί το πλείστον την αγορά!

Κανένας από τους προνομιούχους δε θέλει να χάσει τα κεκτημένα του, κανείς δε θέλει να καταλάβει πως η σπατάλη πρέπει να πάρει τέλος. Εξακολουθούν το ίδιο βιολί! Οι βουλευτές έχουν την ίδια «φορολογική ασυλία» εκτός από τη βουλευτική.  Στα Υπουργεία συνεχίζουν τις σπατάλες με παραγγελίες κάθε είδους από ηλεκτρονικό εξοπλισμό μέχρι πατώματα και κουρτίνες σε τιμές προ κρίσης! Τα αγαθά πρώτης ανάγκης όπως τρόφιμα, είδη σπιτιού, είδη ένδυσης, εξακολουθούν να βρίσκονται στις παλιές τιμές – λίγα είναι τα καταστήματα που προχώρησαν σε δραστικές μειώσεις τιμών – παρ’ όλη την κρίση στο εμπόριο δεν εννοούν να χαμηλώσουν τις τιμές των προς πώλησιν ειδών.  Η χώρα βαδίζει σ’ έναν απελπιστικό κατήφορο.

Από τη μια έχουν περικοπεί δια της έμμεσης ή άμεσης φορολογίας εκ μέρους του Κράτους τα έσοδα των πολιτών, από την άλλη οι ιδιωτικοί φορείς δε κατανοούν το πρόβλημα των ιδιωτών-πελατών τους και συνεχίζουν την παλιά τακτική τους με γνώμονα το κέρδος τους πάντα.
Το Κράτος στέκεται αδύναμο στη μέση – μη ξέροντας προς τα που να στραφεί προς την ανακούφιση των αγρίως φορολογουμένων πολιτών απ’ αυτό, εν μέσω της κρίσης που προστάζει δήθεν για κάτι τέτοιο – ομολογία πρωθυπουργού: Πληρώνουν όλοι οι υπόχρεοι φόρους; Αν επιτυγχανόταν αυτό, τότε ναι, κι εμείς θα μπορούσαμε να μειώσουμε τη φορολογία! – όμως δεν κάνουν τίποτε προς την κατεύθυνση αυτή.
Όλο πληρώνουν οι ήδη γνωστοί, εντοπισμένοι από την τσιμπίδα της Εφορίας από τα έντυπα Ε2 και Ε9 – οι άλλοι όμως με τις off-shore εταιρείες, όλοι οι φοροδιαφεύγοντες με τα τεράστια κέρδη, βρίσκοναι στο απυρόβλητο με τα κάθε λογής λογιστικά τερτίπια.

Το μέτρο μείωσης των χαμηλών συντάξεων και των δώρων ήταν λάθος – δημιούργησε ένα κακό κλίμα δυσπιστίας, εμπέδωσε μια πεποίθηση στον κόσμο για αδυναμία άσκησης από την Κυβέρνηση μιας πολιτικής ουσιαστικής εξυγίανσης της οικονομίας – αντίθετα βύθισε σε περαιτέρω σε ύφεση την αγορά που μέρα με τη μέρα πλήττεται παραπάνω, αδυνατώντας να προχωρήσει σε γενναίες μειώσεις τιμών που θα ενίσχυαν το τζίρο της.

Όταν τα προϊόντα σε άλλες χώρες είναι πολύ φθηνότερη εδώ εξακολουθούν να ζητούν για τον καφέ 3 και άνω ευρώ – από τα 4 και άνω που τον είχαν πάει, ενώ θα έπρεπε να τον είχαν κατεβάσει στα 2 το πολύ ευρώ (στη γειτονική Ιταλία, στην Αγκόνα, ο απλός καφές  τιμάται 1,50 περίπου). Εν ολίγοις με ημίμετρα δε γίνεται τίποτα. Αυτό κανείς δεν μπορεί να το πάρει απόφαση – ούτε οι Κυβερνώντες ακόμη!

Απλή λογική λέει πως αν περικόψεις τις αποδοχές πως ο άλλος θα πληρώνει; Μάλιστα σ’ ένα κλίμα δυσπιστίας και ανασφάλεις που δημιουργήθηκε από τα λάθη, τις παλινωδίες, τις διστακτικότητες.
Μειώθηκαν οι τιμέ στα Ασφάλιστρα, στα Φροντιστήρια και τις Σχολές, στα Σούπερ-μάρκετ, στα θέατρα, σινεμά, εστιατόρια κλπ;  Στα μαγαζιά, στα είδη ένδυσης υπόδησης, στα είδη προσωπικής περιποίησης, στα διόδια, στα βενζινάδικα; (η βενζίνη έφθασε το 1,70 οδεύει στα 2 ευρώ το λίτρο γιατί το κράτος εισπράττει το 1 ευρώ). Μ’ αυτή τη διαδικασία τίποτε δεν μπορεί ν’ αλλάξει.

Μέσα σ’ αυτό το γκρίζο σκηνικό πως θα υπάρξει ανάκαμψη; Βάζει κανείς το χέρι στην τσέπη και η σκέψη του πάει στο «Με κλέβουνε», τότε πως θα ξαναπληρώσει, πως θα κινηθούν τα πράγματα με την ιδέα πως ‘όλοι τα παίρνουνε’. Σ’ αυτό φταίει το Κράτος που και με την πολύκροτη υπόθεση του Βατοπεδίου που στοίχησε το χάσιμο του προβαδίσματος της προηγούμενης κυβέρνησης Καραμανλή, το αποτέλεσμα της εξεταστικής ήταν ασήμαντο ως προς τις ευθύνες των εμπλεκομένων στο περιβόητο σκάνδαλο.
Τίποτε δεν αποκαλύπτεται, τίποτε δεν τιμωρείται – παρ’ όλες τις διαβεβαιώσεις όλοι είναι στο απυρόβλητο!

Η αλλαγή πορείας χρειάζεται αλλαγή του κλίματος. Στην Ιρλανδία εφαρμόζονται ήδη μέτρα που είναι ενδεδυμένα με την αποδοχή και το κλίμα μοιάζει να είναι θετικό. Εδώ έχει δημιουργηθεί ένα απίστευτο αλαλούμ που αποπροσανατολίζει γιατί κανείς δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει η αυριανή μέρα, μια φοροεπιδρομή, μια αύξηση του κόστους των τιμολογίων των υπηρεσιών Κοινής Ωφελείας, των πάσης φύσεως πληρωμών προς το Κράτος – παράδειγμα τέλη κυκλοφορίας ύψους 200 ευρώ εν μέσω κρίσης! – μια ανακατωσούρα, ένα γδάρσιμο άνευ προηγουμένου!
Σ’ ένα τέτοιο ζοφερό κλίμα τίποτε δεν μπορεί ν’ αλλάξει. Σύγχιση, αβεβαιότητα, παραπληροφόρηση, «κάνω τα στραβά μάτια» – έτσι πως η χώρα θα βγει από το αδιέξοδο;

Σίγουρα τα μέτρα δεν εφαρμόζονται σωστά, τα μέτρα έπρεπε να βρίσκονται προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης, της αποκατάστασης ενός κλίματος εμπιστοσύνης και συνεργασίας, προς την κατεύθυνση νέων συμμαχιών, νέων επενδύσεων. Που είναι όλα αυτά; Η παλιά τακτική συνεχίζεται ακάθεκτη εν μέσω μιας συγκυρίας ολοένα επιδεινούμενης.