Προς αναζήτηση ταυτότητας

Στη καρδιά των Βαλκανίων

Η ταυτότητα των ανθρώπων όπως και των εθνών είναι στοιχείο εκ των ουκ άνευ της παρουσίας τους σ’ αυτή τη γη. Πολλά γνωρίσματα έχει η ταυτότητα: φυλή, γένος, εθνικότητα, θρήσκευμα, καταγωγή κ.ά. Η χώρα διαμονής επίσης, χωρίς να είναι καταλυτική: πολλοί διαμένουν αλλού απ’ όπου κατάγονται. Και πάλι, κι από ‘κει που κατάγεσαι μπορεί οι πρόγονοι σου να προέρχονται από άλλη χώρα – καθώς συμβαίνει με τους άποικους, μετανάστες π.χ. στην Αμερική, Καναδά, Αυστραλία κλπ.

Σκόπια παλιά πόλη

Τα Σκόπια πρωτεύουσα της Π.Γ.Δ.Μ. είναι κτισμένα σε υψόμετρο 262 μ. εκατέρωθεν του ποταμού Βαρδάρη (Αξιού). Ιδιαίτερη ανάπτυξη γνώρισαν την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ήταν γνωστά ως Ουσκιούπ (Uskiup). Η πόλη παρέμεινε υπό Οθωμανική κυριαρχία πάνω από 500 χρόνια και ήταν πρωτεύουσα του ομώνυμου «σαντζακίου» και κατόπιν ολοκλήρου του «Βιλαετιού του Κοσσυφοπεδίου». Ο πληθυσμός αυτής της πρωτεύουσας ανέρχεται περί τις 500.000 κατοίκους.

1900 – Σκόπια πωλητές μπαχαρικών

Στοιχεία Ιστορίας Η ευρύτερη περιοχή των Σκοπίων με όλη την παλιά Μακεδονία, προσαρτήθηκε στη Σερβία κατά τους Βαλκανικούς πολέμους του 1912 ονομάστηκε αργότερα «Μακεδονία του Βαρδάρη» – ονομασία που εδόθη από τις δυνάμεις του Άξονα (Γερμανία, Ιταλία, Βουλγαρία) κατά την κατοχή αυτών των εδαφών της Νότιας Σερβίας κατά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατά την επικράτηση του Τίτο τα εδάφη αυτά ονομάσθηκαν Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας – ονομασία του λοιπού του ενός από τα έξι ομόσπονδα κράτη της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας και σοσιαλιστικό εθνικό κράτος των Σλαβο-μακεδόνων. Μετά τη μετάβαση στη κοινοβουλευτική δημοκρατία το 1990, η Δημοκρατία άλλαξε επίσημα το όνομα της σε Δημοκρατία της Μακεδονίας και με την αρχή της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, ανακηρύχθηκε η ίδια ως ανεξάρτητο κράτος με την ονομασία Μακεδονία (8/11/1991).

Σκόπια – Παζάρι

Η Ελληνική Διένεξη Οι Σκοπιανοί διαμένουν σε εδάφη μεν Μακεδονικά αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι Μακεδόνες καθώς ήρθαν να κατοικήσουν εκεί πολύ μετά από τους αρχαίους Μακεδόνες που είχαν το βασίλειο τους στη Βεργίνα του Φιλίππου και του ξακουστού γιου του Αλέξανδρου του Μέγα Μακεδόνος. Οι Σκοπιανοί μπορεί να έχουν ιθαγένεια (υπό την έννοια του εδάφους, της εντοπιότητας) Μακεδονική αλλά η εθνικότητα τους είναι Σλαβική. Αφού λοιπόν δυίσταται το θέμα της εθνικότητας διαχωριζόμενο από την ιθαγένεια, πως μπορούν να λένε πως είναι Μακεδόνες; Για να γίνει αυτό πρέπει εθνικότητα και ιθαγένεια να συμπίπτουν.

Είμαστε Έλληνες ξακουστοί σ’ όλο τον κόσμο και οφείλουμε να διαφυλάξουμε την ταυτότητα και τα εθνικά μας δίκαια. Ας το βάλει καλά στο μυαλό του ο υπουργός Εξωτερικών. Τα εδάφη που έχουν οι Σκοπιανοί κανονικά μας ανήκουν από την εποχή των Βαλκανικών πολέμων καθώς πολεμήσαμε, αλλά δεν τα διεκδικούμε φυσικά, αλλά όχι και να θέλουν οι γείτονες να σφετερισθούν αβλεπτεί – ελέω Τίτο, που είχε βλέψεις ιμπεριαλιστικές, να ενσωματώσει για το ομόσπονδο κρατίδιο του, την ένδοξη -από αρχαιοτάτων χρόνων- ονομασία Μακεδονία! Δηλαδή όσοι είναι Μακεδόνες να είναι το ίδιο με τους Σλαβομακεδόνες – αφού διαμένουν σε έδαφος με ίδια ονομασία…

Η ονομασία Βόρεια Μακεδονία είναι ατυχής. Αφού οι Αμερικανοί επιμένουν να μπει η χώρα στο ΝΑΤΟ γιατί δεν τους επιβάλουν την αλλαγή της ονομασίας τους – παντοδύναμοι όπως είναι; Φερ’ ειπείν να λεγόντουσαν Σλαβομακεδονία και Σλαβομακεδόνες όπως προκύπτει και από τα ιστορικά στοιχεία. Αλλά βέβαια δεν επρόκειτο να δεχθούν κάτι τέτοιο, γαλουχημένοι με τον άκρατο Γκρουεφσκικής (Πρωθυπουργός των Σκοπίων 2006 – 2016) εμπνεύσεως εθνικισμό τους… Το ότι εμπλακήκαμε σ’ αυτή την ιστορία επιβάλει να διεκπεραιώσουμε τη συμφωνία των Πρεσπών απολύτως σύστοιχα με τα εθνικά μας συμφέροντα.

Σχετικά Σχετικά άρθρα: Το Σκοπιανό και τα Αδιέξοδα του (1), «Βόρεια» Μακεδονία (2) Φωτογραφίες: αρχική πηγή: wikiwand.com από το λήμμα Σκόπια

Ένας καφές στο Μπραζίλιαν

H Συμφωνία του Μπραζίλιαν – Εκδόσεις Αδάμ

Όταν η θλίψη σχηματοποιείται και παίρνει ένα όνομα «Μπραζίλιαν», το καφέ της θλίψης ή απελπισίας. «Η Συμφωνία του Μπραζίλιαν» μία προσέγγιση στο ποίημα.

Ο νεαρός Κώστας Ταχτσής

Ο Κώστας Ταχτσής έγραψε τη «Συμφωνία του Μπραζίλιαν» το 1954, σε ηλικία 27 ετών. Τώρα τι σχέση έχει το καφέ της Βουκουρεστίου με το απελπισμένο νόημα του ποιήματος; Ας φαντασττούμε το συγγραφέα – ποιητή: μόνος, να πίνει τον καφέ του σ’ ένα κεντρικό, πολυσύχναστο καφέ του κέντρου. Δίπλα του ο μεγαλοαστικός Ζώναρς, του Φλόκα στη στοά, η οδός με τα ακριβά καταστήματα, κόσμος που περνά μπροστά από τη βιτρίνα με τους πάγκους εκατέρωθεν και τα σκαμπό, λίγο πιο κάτω όμως ήταν κι ο Πυρσός, οι εκδόσεις… ενδιαφέρον σημείο για ποιητές.

Αυτός μόνος, να κάθεται να κουβεντιάζει λίγο με τους υπαλλήλους, ο καπνός ανεβαίνει προς το ταβάνι με τις κρεμαστές λάμπες, η βροχή πέφτει, στο δρόμο άνθρωποι με ομπρέλες, βιαστικοί, κρατώντας άλλος μια τσάντα, άλλος με ψώνια. Έχει έρθει από μια άλλη γειτονιά, κάτω από την Ομόνοια Μεταξουργείο, Κολωνός, έχοντας βγει από ένα σπίτι με παλιά εξώπορτα και παιδιά να παίζουν στο χωμάτινο δρόμο. Είναι φανερό πως η εικόνα που είχε μέσα του το πρωί ξεκινώντας, δεν μοιάζει καθόλου αντιπαραβαλόμενη με αυτή της μικρής γειτονιάς, με αυτή που βλέπει από τα τζάμια όπου πέφτει με αδύναμο, ρυθμικό ήχο η βροχή – περίεργο, λίγο πριν ξεκινώντας απ’ το σπίτι είχε ήλιο! με το φως που σκορπούσε τις μικρές του πρασινωπές αναλαμπές .

Αλέκος Φασιανός (Ζωγραφική Εξωφύλου) – Η Συμφωνία του Μπραζίλιαν

Κάποιος φίλος τον συνέστησε σε έναν άλλο «Ο κύριος είναι ποιητής». Ένας άλλος διηγόταν τις ώρες που πέρασε στον Ιππόδρομο. Σ’ αυτή τη μοναξιά αναδυόταν έντονα πάντα, το φάντασμα ενός χαμένου ή καταδικασμένου έρωτα. Και η παραδοχή πως υπήρχαν και αυτοί που ερωτικώς είχαν μια ιδιομορφία. Αυτό τον γέμιζε απελπισία, το γεγονός πως δεν γινόταν τίποτε ν’ αλλάξει, πως αυτό θα ήταν δια παντός συνυφασμένο με τη μοναξιά του, που τον περιτύλιγε σαν να ‘ταν κάποιος ξένος – κάποιος από πολύ μακριά ερχόμενος, παράταιρος σ’ ένα τέτοιο αστικό περιβάλον – που δεν θα μπορούσε ποτέ να τον νοιώσει τι ξέρει από ποιητές; «ο κύριος είναι ποιητής» ή που κι εκείνος δεν θα μπορούσε ποτέ να αφομοιωθεί μέσα του νοιώθοντας την αδιαφορία του απέναντι του ξένου – κι αυτό ήταν κάτι που τον πλήγωνε.

Ήταν ένα παιδί με νωπές μνήμες της παιδικής του ηλικίας στη Θεσσαλονίκη, κοντά στη συνοικία της Τούμπας, σ’ ένα σπίτι μεγαλωμένο με γυναίκες απλές, του λαού όπως είθισται να λένε, που ήξεραν όμως να αρκούνται στα λίγα που η ζωή τους προσέφερε, και που πίστευαν πως μ’ αυτά μπορεί να είναι ευτυχισμένες. Ένας στέρεος περίγυρος, η αγάπη και η οικειότητα του σπιτιού πάντα εκεί, παρούσα να τους ενώνει, ενώ μέσα στην καρδιά της πόλης, στο πιο κεντρικό της σημείο ερχόταν να ταράξει το νου του η αποξένωση, η μελαγχολία της βροχής, η τζαμαρία με τους διερχόμενους περαστικούς, να τονίσει πως μόνοι πάμε, μόνοι βαδίζουμε σ’ ένα πολύ σκληρό μονοπάτι απ’ όπου δεν υπήρχε οδός επιστροφής.

Η Συμφωνία του Μπραζίλιαν – Οπισθόφυλλο έργο Γ. Τσαρούχη

Όλα όσα είχαν περάσει χάνονταν στο βάθος των ωρών των «τεμαχισμένων ωρών». Τι απόμενε; ένας καφές, «Τασία φέρε έναν καφέ», το ποτήρι του νερού «φέρε κυρά μου καθαρό» με μνήμες από το παρελθόν καθώς η μάνα του έκανε παρατήρηση στη βοηθό Ρωξάνη, για το ποτήρι που δεν ήταν καθαρό, αυτά όμως είχαν περάσει, η νοσταλγία σαν μαχαιριά, εκεί μπροστά του για όσα είχαν χαθεί.

Το 1956 με το ποίημα αυτό ως τελευταίο, εγκαταλείπει την ποίηση για την πεζογραφία. Ο αστικός γνώριμος του περίγυρος τον έχει κουράσει, τι απόμενε; Η φυγή. Γι’ αυτό ο Ταχτσής αποφασίζει να ταξιδέψει από το 1954 ως το 1964 έζησε στη Δ. Ευρώπη, Αφρική, ΗΠΑ. Εντωμεταξύ δημοσιεύει (1962) το Τρίτο Στεφάνι μια αποτίμηση – περιγραφή των αναμνήσεων, βιωμάτων της παιδικής ηλικίας σε μια διαδρομή Θεσσαλονίκη – Αθήνα, το οποίο γνωρίζει μεγάλη επιτυχία και προφανώς γίνεται και η αιτία της επιστροφής του το 1964.

Το 1972 η συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο «Τα Ρέστα και άλλα διηγήματα» με πρώτο διήγημα «Τα Ρέστα» όπου εξιστορεί πως τον έστελναν για ψώνια στη Θεσσαλονίκη και αυτός αργούσε να γυρίσει έχοντας το φόβο μήπως τον δείρουν, γνωρίζει την ίδια επιτυχία. Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο «στο Γιώργο Σεφέρη τελευταίου μεγάλου της Ελληνικής ποίησης» μας λέει.